นักศึกษา คณะวิจิตรศิลป์ ตีแผ่ภัยเงียบ "The sound of silence"

(The Sound of Silence โดยนักศึกษาคณะวิจิตรศิลป์)

เป็นเรื่องยากพอสมควรที่เหล่าศิลปินจะนำศิลปะมาเชื่อมโยงกับวิทยาศาสตร์ แต่ในครั้งนี้ศาสตร์ทั้ง 2 วิชาจะไม่ใช่เรื่องที่ห่างไกลกันอีกต่อไป!!

(ห้องนิทรรศการของคณะวิจิตรศิลป์)

มากันที่คณะวิจิตรศิลป์ อีกหนึ่งแห่งใจกลางการเรียนรู้ของเหล่าศิลปินที่กำลังก้าวไปสู่สังคมที่กว้างขึ้น โดยงานในครั้งนี้พวกเขาได้ตระหนักถึงพฤติกรรมที่ไม่สามารถแก้ไขได้ และพวกเขาจะมาตอกย้ำกันอีกครั้ง

(บรรยากาศภายในงาน The Sound of the Silence)

ห้องสีขาวสะอาดตา เป็นที่อยู่ของผลงานนับสิบชิ้น โดยทุกงานพุ่งตรงไปที่ปัญหาเรื่องสิ่งแวดล้อม อันตรายเงียบจากการการกระทำของเราชาวมนุษย์ที่สร้างความเจ็บปวดทั้งทางกายและจิตใจ ที่เกิดจากขยะ และ สิ่งปนเปื้อนที่เข้าสู่ธรรมชาติอย่างหลีกเลี่ยงมิได้

(ขยะที่สุนัขเผลอกินเข้าไป)

(กักกันที่อยู่ผู้อื่น)

(สมดุลของดินและการหาผลประโยชน์)

มีการเอาอุปกรณ์ทางวิทยาศาสตร์ อย่างกระดาษลิตมัส และ แก้วทดลองของเหลว มาประกอบในงานศิลป์ของพวกเขา ซึ่ง ความผิดเพี้ยนของธรรมชาติที่เกิดจากการกระทำของเราจะปรากฏขึ้น ทั้งความอันตรายและค่าที่ส่งผลด้านลบกับมาให้มนุษย์เสียเอง

(กระดาษลิตมัสที่เรียบเรียงเป็นผลงานศิลปะ)

(นำไปทดสอบจากแหล่งน้ำจริงๆ)

หรือการจำลอง สิ่งแปลกปลอมที่สิ่งมีชีวิตกินเข้าไป / การกักบริเวณสัตว์และเรียกค่าเข้าชมจากนักท่องเที่ยว (เปล่าบอกสวนสัตว์นะ!!) / หรือ สมดุลของดินกับอุตสหกรรม ที่นับวันมนุษย์ยิ่งเหลื่อมล้ําหน้าดินมากขึ้นเรื่อยๆ

(ภาวะจำยอมของธรรมชาติ)

(แม้ขยะจะชิ้นเล็กก็สร้างความเสียหายได้)

(ก้นบุหรี่จากแหล่งน้ำ...)

ทั้งหมดทั้งมวลคือปัญหาที่ไม่มีการเรียกร้องจากเจ้าทุกข์ อาจจะด้วยความสามารถในการสื่อสารทำให้พวกเขายังคงต้องเจอกับปัญหาเดิมๆ แต่ธรรมชาติยังคงส่งเสียง “เงียบ” มาบอกเราเสมอผ่านความรู้สึกที่อยากจะบอกจนใจแทบขาด แต่ก็เป็นเราซะเองที่ปิดกั้นตัวเอง จากสารเหล่านั้น การเงียบและฟังเสียงจากธรรมชาติอาจเป็นกุญแจของ ในการทำความเข้าใจข้อความเหล่านั้น ก็เป็นได้